Po pierwszym seansie Portretu kobiety w ogniu byłam zachwycona filmem, ale nie zdawałam sobie jeszcze sprawy z tego, że dzieło Sciammy zostanie ze mną na tyle miesięcy. Nie pomyślałabym też, że pod koniec października wciąż będe zadawała sobie pytanie, czy ta produkcja aby nie będzie moim filmem roku. Niezaprzeczalnie, Portret… rośnie we mnie coraz bardziej — i tęskno mi do dźwięku fal, tęskno mi do niepewności, w której mnie trzymał. Poniżej znajdziecie pięć powodów, za które tak bardzo pokochałam ten film. 1. To film, w którym dźwięk i muzyka naprawdę mają znaczenie. Rzadko kiedy film wypełniony jest ciszą, bo rytmu produkcji zawsze nadaje muzyka. Sciamma już na samym początku pisania scenariusza wiedziała, że w tym przypadku obędzie się bez niej. Chciała, by widz mógł wejść do świata jej bohaterek tak mocno jak to tylko możliwe. Rytmu nadaje więc szelest książek czytanych przez bohaterki, szum fal czy kroki bosych stóp. Słychać tu każdy szelest materiału, słychać każde westchnięcie — tak, Sciamma dostała Złotą Palmę za najlepszy scenariusz, ale na kanwie Portetu kobiety w ogniu mogą uczyć się nie tylko przyszli scenarzyści, ale i potencjalni dźwiękowcy. Owa cisza nadaje niesamowitego impetu emocjonalnego jednej z dwóch piosenek występujących w filmie – czterem porom roku Vivaldiego. Jeśli jeszcze nie widzieliście filmu, uwierzcie mi, że po jego seansie będziecie mieć go przed oczami słysząc dźwięki owej kompozycji. Sciamma przy pomocy ciszy zapracowała sobie na wielki, epicki muzycznie finał. Przy ręce każdej innej reżyserki, nie miałby szans na to by wybrzmieć tak dobrze. 2. To film, który sprawia, że coś czujesz. Kojarzycie to uczucie, gdy spoglądacie na dwoje fikcyjnych zakochanych i chcecie wykrzyczeć „just kiss already”? Portret kobiety w ogniu miesza to uczucie z wprowadzaniem nas w stan wiecznego kwestionowania czy my aby na pewno wiemy to co myślimy, że wiemy. Z jednej strony czas zajmuje nam przecież obserwacja rosnącego romansu, a z drugiej postaci, wydawałoby się z krwi i kości. Możemy pochylić się nad ich dramatami, kibicować w bolączkach codzienności i mieć na twarzy wielki uśmiech, gdy postanawiają trochę się rozebrać. Ten film bawi, czaruje, smuci i raduje. Jest wielką dawką emocji skondensowaną do niecałych dwóch godzin czasu ekranowego. 3. To film, w którym zadbano o równość. Przy pracy nad „Portetem” Sciamma zatrudniła niemalże tylko i wyłącznie kobiety. Miała ku temu dwa duże powody. Po pierwsze, wiedziała, że produkcja będzie oscylowała między aktorkami i chciała zadbać o ich komfort. Nie chciała pozwolić na żadne niestosowne zachowanie ze strony mężczyzn z zawodu, którzy nawet na fali #MeToo wciąż potrafią wierzyć w swoją bezkarność i nie boją się przekraczać pewnych granic. Sciamma postawiła na komfort i brak jakichkolwiek bodźców mogących zaszkodzić aktorkom. To jednak nie był jedyny powód. Reżyserce zależało również na tym, by wreszcie prace dostały kobiety, które po prostu na nią zasługują, a branża filmowa odpycha je rękami i nogami — no bo skoro robiła to tak długo, to czemu ma przestać teraz? Sciamma uwierzyła w talent niedocenianych kobiet i postawiła na nie swoje wszystkie karty. 4. To film o kobietach i dla kobiet. Za każdym razem, gdy myślę o Portecie kobiety w ogniu, pochylam się nad innymi aspektami filmu. Jednak od ostatniego seansu chyba najintensywniej zachwycam się (tak, zachwycam się bardzo intensywnie) nad tym jak w filmie została przedstawiona instytucja siostrzeństwa. Kobiety są tam dla siebie, pomagają sobie i starają się przejść wspólnie przez swoje bolączki oraz zrozumieć te, które należą do innych. Nic tu nie jest wyidealizowane, a produkcja maluje nam pejzaż tego jak powinna wyglądać zdrowa relacja między dziewczynami. W dodatku to film, który jest naprawdę odważny w mówieniu do kobiet. Na jego przestrzeni muszą walczyć między innymi z niechcianą ciążą czy bólami menstruacyjnymi. I jak to pierwsze często nadaje produkcjom dramatycznego tonu, to o menstruacji twórcy raczej boją się mówić… ale dlaczego? Dlaczego brakuje im odwagi w mówieniu o czymś tak przyziemnym i naturalnym? Czy świat filmowy twierdzi, że to nie jest dość ważne? Nie umiem policzyć ile razy siedząc w kinie zastanawiałam się nad tą kwestią, bo która kobieta raz w miesiącu delikatnie nie umiera? 5. To film, który dostał Złotą Palmę za najlepszy scenariusz. I jak nie uważam Złotej Palmy za jakiś niesamowity wyznacznik filmowej wartości, to w tym wypadku kłaniam się w kierunku jury. Portret kobiety w ogniu to produkcja, której scenariusz zachwyca swoją delikatnością i naturalnością. Sciamma podkreśla, że chciała po prostu opowiedzieć pewną historie bez dużego wgłębiania się w historię Francji. Tak, by mimo bycia filmem kostiumowym, Portret mógł być odbierany jako historia współeczesna. To jej się udało. Produkcja porusza mnóstwo tematów, które dziś są szczególnie aktualne bez silenia się na zardzewiałe dialogi. Tu każde słowo, które pada z ust głównych bohaterek ma swoją siłę i cel. Każdy kadr zaś może być ważny w następnej części filmu — wszystko jest tak pieczołowicie zaplanowane… A jeśli to nie świadczy o genialności produkcji to co innego?
Kiedy premiera Portret kobiety w ogniu? Tu dowiesz się jaka jest data premiery kinowej filmu Portrait de la jeune fille en feu, pooglądasz zwiastun (trailer), zobaczysz galerię zdjęć, przeczytasz zapowiedź i recenzje, a także poznasz obsadę, reżysera i scenarzystę.
Subtelna love story, płomienny manifest równości i pochwała kobiecego w Cannes za scenariusz film Céline Sciammy ubiera w XVIII-wieczny kostium jak najbardziej współczesne pragnienia i uczucia. Ich wyrazicielkami są szykowana do aranżowanego małżeństwa arystokratka Heloiza oraz jej portrecistka - wyemancypowana Marianne. Portret ma powstawać w sekrecie: Heloiza nie chce bowiem pozować, buntując się w ten sposób przeciwko przymusowemu zamążpójściu. Intymna więź, jaka nieoczekiwanie rodzi się pomiędzy bohaterkami, stanie się siłą zdolną przełamać niejedno opowieść o intensywnej, zmysłowej chwili utrwalonej w dziele, o miłości i kobietach przekraczających swój czas jest także hołdem oddanym wszystkim zapomnianym artystkom, których twórczość od wieków jest skutecznie pomijana w kanonie sztuki.
"Portret kobiety w ogniu" Céline Sciammy wymyka się gatunkowym kliszom i staje się zmysłowym manifestem kobiecości. Płomiennym studium walki o siebie w sytuacji, gdy rzeczywistość odmawia nam szansy na samorealizację. Ale też czułym traktatem o pamięci i miłości zakazanej.{"type":"film","id":829444,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Portret+kobiety+w+ogniu-2019-829444/tv","text":"W TV"}]} powrót do forum filmu Portret kobiety w ogniu 2019-10-09 20:55:00 Czy ktoś się orientuje, jaką piosenkę śpiewały kobiety przy ognisku? damageshealth To skomponowany specjalnie do tego filmu utwór napisany przez Arthura Simoniniego i Para One, a powtarzające się na początku słowa to łacińskie "Fugere non possum" ("Nie mogę uciec"), wg wywiadów Sciamma skompilowała do tych rozmiarów którąś maksymę z "Tako rzecze Zaratustra" Nietzschego, nie pomnę teraz, którą posłuchania na YT: ex_machina_durejko No proszę, nie spodziewałam się aż tak wyczerpującej odpowiedzi :) dzięki za zaspokojenie mojej ciekawości :)
Całość, w przekładzie Joanny Bednarek przeczytacie w książce “Kobiety Holocaustu” (Wydawnictwo Poznańskie). „Kama” była łączniczką i wywiadowczynią. W czasie Powstania Warszawskiego obchodziła swoje 18. urodziny. W filmowych produkcjach i serialach, które poruszają tematykę II wojny światowej, często powiela sięCzy można poznać drugiego człowieka, zamieniając z nim kilka słów? Zdawać by się mogło, że absolutnie nie, że jest to irracjonalne pytanie, ponieważ rozmowa to pierwszy krok do zawiązywania nowych znajomości. Ale Céline Sciamma postawiła sobie wyzwanie i zaczęła pracę nad swoim opus magnum, bo na takie właśnie miano zasługuje "Portret kobiety w ogniu". Motywem przewodnim filmu jest mit o Orfeuszu i Eurydyce. Czy warto się odwrócić, by zapamiętać na zawsze obraz powabnej damy, czy może iść uparcie przed siebie, poddać się zasadom i rozwijać swą miłość? Wiele pytań, na które każdy powinien znaleźć swoją własną odpowiedź po seansie. Jeden z najlepszych filmów ubiegłego roku opowiada historię dwóch kobiet – dziewczyny z dobrego domu - Héloïse oraz malarki Marianne, która ma za zadanie sportretować młodą damę bez jej wiedzy. Akcja dzieje się w roku 1760 w Bretanii. Absolutne pierwszeństwo w tej recenzji należy się dwóm odtwórczyniom głównych ról - Adèle Haenel (arystokratka) i Noémie Merlant (artystka). Ich gra jest wymyśleniem aktorstwa na nowo. Zaczynając od tego, co najważniejsze w filmie tego typu – czuć między nimi elektryzującą chemię. Ekranowe uczucie jest bardzo wiarygodne. Trudno wyobrazić sobie inny duet w tej produkcji, odjęcie którejkolwiek z pań byłoby ciosem dla arcydzieła Sciammy. Kolejnym konstytutywnym aspektem gry aktorskiej jest mimika oraz gestykulacja – w końcu na tym właśnie opiera się wszystko, jest to clou relacji kobiet. Porozumiewają się językiem ciała. Poznają się coraz głębiej, wymieniając krótkie spojrzenia, drapiąc się po czole, przygryzając wargi – wszystko ma swoje uzasadnienie. A wyczyn Haenel z zakończenia filmu po prostu trzeba zobaczyć. Do reżyserii i scenariusza również nie można mieć zastrzeżeń – dzieło zostało nagrodzone w Cannes właśnie za scenariusz. Będąc przy temacie Cannes, "Portret kobiety w ogniu" otrzymał również Queer Palm – za najlepszy film o tematyce LGBT. Przejdźmy jednak do samego scenariusza. Jest on wymierzony w punkt. Nie ma niepotrzebnych scen, wypełniaczy, dialogi ograniczone są do niezbędnego minimum, ale jest to atut, nie przywara (może tylko Quentin Tarantino miałby co do tego zastrzeżenie). Dostajemy wybitny obraz, bez odprysków czy niepotrzebnych ruchów pędzlem. Istny majstersztyk, klasa światowa. Trzeba naprawdę tęgiej głowy, by nakręcić film w jednym domu i jednym plenerze. Tutaj się to udało. W filmie mamy rok 1760, kiedy na świecie romantyzm pukał lekko do drzwi. Ale tutaj romantyzm wchodzi cały na biało. Bohaterka stojąca na brzegu, o który rozbijają się fale, wygląda jak jedna z postaci z obrazów Caspara Davida Friedricha. Można delektować się obrazem, jaki serwuje nam wybrzeże, błękitem wody czy pięknymi skałami. Odpłynąć w krainę zapomnienia można również przy pomocy zmysłu słuchu. Czasem warto zamknąć oczy i wsłuchać się w szum fal czy skwierczenie ogniska. Niesamowite doznanie, którego dostarcza nam sama natura. Ale kiedy akcja przenosi się do środka, wcale nie jest gorzej. Powalający efekt daje światło, które bije od świec (trudno wierzyć, by było ono sztuczne, ale jeśli tak jest to praca jest warta docenienia) ciekawy kontrast między scenami ze służącą a pomieszczeniem służącym za pracownie malarską – ciemność, szarość – czysta biel. Każdy kadr mógłby być powieszony nad łóżkiem jako cudowny obraz, a na szczególne uznanie zasługuje ten, gdy po przyjeździe malarka zasiada nago przed kominkiem. Uczta dla oczu. Trudno nie pochylić się nad kostiumami. Najbardziej wybija się cudowna zielona suknia, która używana jest do namalowania portretu, należąca do Héloïse. Jej barwa tworzy kontrast z czerwoną kreacją Marianne. Często serwowana nam jest cisza, dzięki której możemy doświadczyć wyżej wymienionych doznań. Muzyki prawie nie ma, ale absolutnie nie można powiedzieć, że nie gra istotnej roli. Śpiewy przy ognisku mogą spowodować swoisty katharsis, włos jeży się na głowie również w scenie wieńczącej historię, kiedy przygrywa jej "Lato" Antonio Vivaldiego. Po zakończeniu jeszcze na długo w naszych głowach będzie wybrzmiewać muzyka mistrza skrzypiec. Gdybym obejrzał "Portret kobiety w ogniu" przed ogłoszeniem rankingu za rok 2019, myślę, że miałbym gargantuiczny problem z wyborem mojego filmu roku. Niewątpliwie zdarzą się osoby, które zostaną uśmiercone przez tempo, które jest dalekie od zabójczego, ale jeśli lubi się "filmy-doznania", to na pewno będzie to trafiony wybór. Warto poświęcić dwie godziny i przekonać się na własnej skórze. I jeśli tak samo jak ja, uznacie, iż jest to biały kruk i będziecie czuć pustkę i żal, przez to, że to już koniec – nie żałujcie, użytkowników uznało tę recenzję za pomocną (3 głosy). Głośne "Titane", "Portret kobiety w ogniu" i "Nietykalni" to tylko początek długiej listy francuskich hitów ostatniej dekady, z którymi warto się zapoznać. W ramach rozgrzewki przed dalszym eksplorowaniem współczesnego francuskiego kina proponujemy Wam obejrzenie 10 uznanych tytułów. Cinemarzenie: Portret kobiety w ogniu czas trwania: 2 godz. gatunek: Dramat historyczny premiera: 18 października 2019 (Polska) 19 maja 2019 (świat) produkcja: Francja reżyseria: Celine Sciamma scenariusz: Celine Sciamma zdjęcia: Claire Mathon muzyka: Jean-Baptiste de Laubier, Arthur Simonini obsada: Noemie Merlant - MarianneAdele Haenel - HeloiseLuana Bajrami - SophieValeria Golino - Hrabina dozwolony od: 15 lat bilety: 14,99 zł dystrybucja: Gutek Film w kinie Marzenie 10 listopada Bohaterkami filmu są dwie kobiety, młoda arystokratka i artystka, która ma namalować portret tej pierwszej. Robi to w tajemnicy, ponieważ dziewczyna nie chce pozować, buntując się w ten sposób przeciwko przymusowemu zamążpójściu. >
Wśród lodowatych podmuchów porywistego morskiego wiatru i huku fal uderzających o skały niepozorne poszukiwaczki skamielin Mary Anning i Charlotte Murchison dokonywały pionierskich paleontologicznych i geologicznych odkryć. Chociaż są bohaterkami "Amonitu", reżyser Francis Lee, gustownie i elegancko, wplątuje je w fikcyjną opowieść.
2 126 954 tekstów, 19 875 poszukiwanych i 368 oczekujących Największy serwis z tekstami piosenek w Polsce. Każdy może znaleźć u nas teksty piosenek, teledyski oraz tłumaczenia swoich ulubionych utworów. Zachęcamy wszystkich użytkowników do dodawania nowych tekstów, tłumaczeń i teledysków! Reklama | Kontakt | FAQ Polityka prywatności
„Portret kobiety w ogniu” (2019) MK2 Films. Artystka (Noémie Merlant) przybywa na bezludną wyspę w Bretanii – tak rozpoczyna się XVIII-wieczna historia miłosna Céline Sciammy. Otrzymuje ona zlecenie namalowania portretu ślubnego młodej kobiety z problemami (Adèle Haenel), którą obiecano mediolańskiemu szlachcicowi.
W ramach 13. edycji Letniego Festiwalu Filmowego TME Polówka w sekcji Girls, prezentującej postacie superbohaterek, w Centralnym Muzeum Włókiennictwa zobaczymy obsypany nagrodami ( Złoty Glob) dramat historyczny „Portret kobiety w ogniu”. Wstęp bez rejestracji. Girls - ta sekcja TME Polówki należy do dziewczyn! Niebezpiecznych i bezkompromisowych, odważnych i przyprawiających o dreszczyk emocji, zagadkowych i otwartych na świat, łamiących stereotypy i zapisujących życiowe karty pod własne dyktando. Zaczynamy od historii zwykłej superbohaterki, która wskutek wypadku przestaje się starzeć! Blake Lively w uwielbianym przez widzów na całym świecie „Życiu Adaline”! Na widzów o mocnych nerwach czeka „Atomic Blonde”, która onieśmiela samego 007, kolegę po fachu z brytyjskiego MI6. Amy Winehouse nie trzeba nikomu przedstawiać, a jednak… historia dziewczyny obdarzonej fenomenalnym talentem, która w bardzo krótkim czasie stała się światową gwiazdą zaskakuje, przyprawia o gęsią skórkę, podobnie jak jej niezwykły głos, który usłyszymy za sprawą nieśmiertelnych hitów wokalistki w filmie „Amy”. Serca widzów rozpali także „Portret kobiety w ogniu”, historia Marianne, która przyjmuje zlecenie na wykonanie portretu młodej damy. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego gdyby nie fakt, że musi go namalować bez wiedzy tajemniczej kobiety. Gwiazdą kolejnego filmu jest nominowana do Oscara Margot Robbie jako Tonya Harding, która mimo przeciwności losu pragnie udowodnić, że jest najlepszą łyżwiarką figurową świata! Kolejny seans zaprezentuje „Szukając Vivian Maier”, niewiarygodną historię wybitnie uzdolnionej i bardzo tajemniczej fotografki, która skrywała przed światem swój wielki talent. Na łatwą karierę nie może liczyć Jennifer Lopez, która w „Teraz albo nigdy” postara się przekonać, że wykształcenie nie jest najważniejsze. „Portret kobiety w ogniu” reż. Céline Sciamma / Produkcja: USA (2019) / Gatunek: dramat historyczny / Czas: 120’ Opowieść o miłości wyprzedzającej swój czas i intymnej więzi zdolnej przełamać niejedno tabu. Akcja rozgrywa się w Bretanii w 1760 roku. Bohaterkami są szykowana do aranżowanego małżeństwa arystokratka Heloiza oraz przybyła z Paryża malarka Marianna. Ta druga ma namalować portret tej pierwszej, ale w sekrecie: Heloiza nie chce bowiem pozować, buntując się w ten sposób przeciwko przymusowemu zamążpójściu. Marianna dyskretnie obserwuje swoją modelkę, intensywnie tworzy, ale też niszczy kolejne wersje obrazu. Czuje, że nie pozna prawdziwego oblicza młodej kobiety tak długo, jak sama będzie ukrywać własne. Grają: Noémie Merlant, Adèle Haenel, Luàna Bajrami, Valeria Golino. Portret kobiety w ogniu – Kino w PKZ Dąbrowa Górnicza 02 listopada 2019 r., godz. 17:00. Zapraszamy na seans filmu Portret kobiety w ogniu! Podsycany przez tajemnicę, płomień zakazanej miłości wybucha ze zdwojoną siłą – przekonuje najpiękniejsza love story roku, „Portret kobiety w ogniu”.„Portret Kobiety w Ogniu” to kolejna doskonała propozycja od Gutek Film, której będzie patronować Aktivist. Film w reżyserii Céline Sciammy to produkcja, która wywołała spore poruszenie na ostatnim festiwalu w Cannes. Obraz został nagrodzony za najlepszy scenariusz. Choć rozgrywająca się w XVIII wieku w Bretanii, historia młodej arystokratki, Heloise może wydawać się z pozoru archaiczna, to gwarantujemy Wam, że trudno będzie znaleźć tej jesieni bardziej aktualny film. „Portret Kobiety w Ogniu” trafi do polskich kin 18 października.
Inspektor Pająk, Mukliki, Wyznawca 2, CyberBunker: Przestępcze podziemie. Zwiastun nr 1 (angielski)- Portret kobiety w ogniu - Opowieść o miłości wyprzedzającej swój czas i intymnej więzi zdolnej przełamać niejedno tabu, ubiera w kostium – akcja rozgrywa się wFilmPortrait de la jeune fille en feu20192 godz. {"rate": {"id":"829444","linkUrl":"/film/Portret+kobiety+w+ogniu-2019-829444","alt":"Portret kobiety w ogniu","imgUrl":" 1760. Marianne, malująca na zlecenie, musi wykonać portret młodej damy bez jej wiedzy. Więcej Mniej {"tv":"/film/Portret+kobiety+w+ogniu-2019-829444/tv","cinema":"/film/Portret+kobiety+w+ogniu-2019-829444/showtimes/_cityName_"} {"userName":"michalwalkiewicz","thumbnail":" oglądaj się teraz","link":"/reviews/recenzja-filmu-Portret+kobiety+w+ogniu-22609","more":"Przeczytaj recenzję Filmwebu"} {"linkA":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeA","linkB":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeB"} Opowieść o miłości wyprzedzającej swój czas i intymnej więzi zdolnej przełamać niejedno tabu, ubiera w kostium – akcja rozgrywa się w Bretanii w 1770 roku – jak najbardziej współczesne pragnienia i uczucia. Bohaterkami filmu są szykowana do aranżowanego małżeństwa arystokratka Heloiza oraz przybyła z Paryża malarka, Marianna. Ta druga maOpowieść o miłości wyprzedzającej swój czas i intymnej więzi zdolnej przełamać niejedno tabu, ubiera w kostium – akcja rozgrywa się w Bretanii w 1770 roku – jak najbardziej współczesne pragnienia i uczucia. Bohaterkami filmu są szykowana do aranżowanego małżeństwa arystokratka Heloiza oraz przybyła z Paryża malarka, Marianna. Ta druga ma namalować portret tej pierwszej, ale w sekrecie: Heloiza nie chce bowiem pozować, buntując się w ten sposób przeciwko przymusowemu zamążpójściu. Marianna dyskretnie obserwuje swoją modelkę, intensywnie tworzy, ale niszczy kolejne wersje obrazu. Czuje, że nie pozna prawdziwego oblicza młodej kobiety tak długo, jak sama będzie ukrywać własne. Zdjęcia do filmu kręcono w regionie Bretania (Francja). Okres zdjęciowy trwał od 25 października do 10 grudnia 2018 roku. Nie ma takich słów, które oddadzą w pełni mój zachwyt, ale postaram się wykorzystać wszystkie znane mi środki wyrazu, żeby zwerbalizować moje uwielbienie odnośnie tego filmu. więcejzdaniem społeczności pomocna w: 100%Każdy kadr "Portretu…", który w całości wykazuje estetyczne powinowactwo choćby z dziełami Caspara Davida Friedricha, nadaje się do oprawienia i powieszenia na ścianie. A jednocześnie – dzięki niezwykłej bliskości życiu – jego seans o wiele bardziej niż studiowanie cudzego, nawet najbardziej kunsztownego malowidła przypomina przeglądanie się w ... więcejzdaniem społeczności pomocna w: 97% Celine Sciamma zapytana dlaczego niemal całkowicie rezygnuje z męskich bohaterów odpowiada: "To był świadomy wybór od samego początku. Zrezygnowałam z męskich bohaterów głównie dlatego, że chciałam opowiedzieć o przeżywaniu miłości, nawet jeżeli wydaje się niemożliwa. ... więcej Strona wizualna filmu to prawdziwe arcydzieło. Wybitne role Haenel i Merlant - spojrzenia, mimika, gesty - wszystko dopracowane do najmniejszego szczegółu, a jednocześnie tak prawdziwe, delikatne, czułe, przejmujące. Ostania scena to popis aktorstwa najwyższej próby, który zapamiętam na zawsze. Takiej ... więcej Fugere non possum - czyli "nie mogę uciec" W kinie pieśń wybrzmiewa oczywiście o wiele lepiej łapcie link : xAQ Jeżeli ktoś chce się nauczyć jak pisać dialogi aby każdym wypowiedzianym słowem zwalić widza z nóg, to powinien chociażby dla tego jednego powodu obejrzeć Portret kobiety w ogniu. Dawno nie oglądałam filmu, w którym nie byłabym w stanie ... więcej Wiem, że jest to trudne, wymagające Kino. Wiem, że dla wielu film okaże się nudny i o niczym. Wiem, że w życiu obejrzałem już całkiem sporo tytułów, a wśród nich znajdzie się zaledwie ze trzydzieści, o których mogę powiedzie "prawdziwe arcydzieło". Ale wiem też, że jednym z nich ... więcej
W sieci zadebiutowało pierwsze zdjęcie z kolejnego filmu Celine Sciammy („Portret kobiety w ogniu”). Obraz zatytułowany „Petite Maman” znalazł się pośród piętnastu filmów, które będą ubiegać się o statuetkę Złotego Niedźwiedzia podczas 71. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie.
Jan Pelczar | Utworzono: 16:46 | Zmodyfikowano: 16:46 A|A|A Jedna z najpiękniejszych i najważniejszych premier ostatnich lat. Film otwarcia tegorocznych Nowych Horyzontów wchodzi do kin. „Portret kobiety w ogniu” to melodramat stworzony z niuansów i spojrzeń. Seans jak wizyta w sali z obrazami największych mistrzów malarstwa. To wcale nie wycieczka do muzeum, a coś potrzebnego i aktualnego. Jednym z największych paradoksów naszej epoki jest to, że żyjemy w kulturze obrazkowej, ale nie potrafimy patrzeć. Uczy się nas czytać i pisać, do wielu rzeczy zostajemy zaprogramowani, niewiele czasu poświęca się na analizowanie obrazów. W przestrzeni wizualnej większość z nas porusza się po omacku, jak analfabeci przekładający karty elementarza. Scrollowanie, swipowanie, lajkowanie i ocenianie przychodzi łatwo, ale zawieszenie się na dłużej, zgłębianie kadrów, zdjęć, portretów – to już nie nasza domena. Co prawda wciąż pękają w szwach takie miejsca jak Luwr, National Gallery, czy Rijksmuseum, ale zatrzymać się tam naprzeciw najwybitniejszych dzieł, także z powodu tłumu, nie sposób. I wtedy wchodzi do kin „Portret kobiety w ogniu” – cały na malarsko. Jest jak dwugodzinny seans pięknych obrazów, poruszających scen, zatrzymanych spojrzeń. Ta miłosna historia cała utkana jest z patrzenia, z podglądania, oceniania, zapamiętywania. Oto w XVIII wiecznej Francji, na skalistą wyspę, przypływa malarka. Ma stworzyć tytułowy portret, uwiecznić arystokratkę, która nie godzi się na pozowanie. Pozostaje praca incognito, fałszywy pretekst do długich spotkań i wnikliwych spojrzeń, a potem szkicowanie i malowanie z pamięci. W takich warunkach, w świecie aranżowanych małżeństw i męskiej dominacji rodzi się niemożliwe do spełnienia uczucie. Malarkę gra Noémi Merlant, portretowaną jest Adèle Haenel, obie sugestywne, choć stonowane. Kontrastują między sobą jakby zestawić brunetkę z całkiem współczesnych filmów Almodovara z blondynkami z kostiumowych dokonań Ivory’ego. Nagrodzony w Cannes za scenariusz film Céline Sciammy niby jest melodramatem jakich wiele, ale to tylko pierwsze wrażenie, to właśnie z pobieżnego, nieumiejętnego, współczesnego spojrzenia. Bo w głębi „Portret kobiety w ogniu” jest anatomią miłości, jakiej jeszcze na ekranie nie było. Uczucie między kobietami ma swoją dynamikę, rządzi się innymi prawami, a w tym kostiumie ożywa własną uniwersalnością po raz pierwszy. Nie jest jak na przykład „Carol” opowieścią osadzoną w grze uwodzenia, tu uczucie rodzi się równolegle z dziełem sztuki. Zauroczenie równa się objawieniu, muza dostaje równorzędne miejsce z artystką. Nieobecność kobiet w historii sztuki staje się równoległym ważnym tematem filmu Sciammy, daje mu siłę manifestu, każe zrewidować pogląd, że jeśli czegoś w annałach nie ma, to znaczy, że tego nie było. Nie tylko miłość między portretującą i portretowaną była, a gdzieniegdzie wciąż jest, niemożliwa, także wymarzona kariera malarki i upragniona droga życiowa modelki. Sporo w ich zachowaniach dyskrecji, ale mają olbrzymią siłę oddziaływania na widza. „Cztery pory roku” Vivaldiego zostają zaś przez „Portret kobiety w ogniu” odczarowane i w połączeniu z sumą spojrzeń, istotą kina według Sciammy, tworzą przestrzeń do katharsis. Trzeba to tylko (i aż) zobaczyć..
